مهارت های ارتباطی بین بخش های مختلف مغز می تواند ادراک از مسائل و اتفاقات متفاوتی را در بر بگیرد.
بخشی از علم روانشناسی به آسیب های مغزی و بازشناسی چهره ها می پردازد.
در مورد فردی که مغزش آسیب دیده تعجبی ندارد که معمولاً اختلالاتی نیز در رفتارش مشاهده شود؛ اما تعجب آور این است که وقتی ناحیه محدودی از مغز آسیب می بیند ممکن است توانایی معینی از مغز زوال یابد، اما شخص از جهات دیگر سالم به نظر آید.
نمونه روشن این موضوع را در افرادی می بینیم که به علت آسیب مغزی وارده بر ناحیه ی معینی از سمت راست مغز، قادر به بازشناسی چهره ی افراد نیستند اما تقریبا از سایر جهات رفتار بهنجار دارند.
این ناتوانی در بازشناسی چهره ها که در ادراک پریشی چهره ای نامیده می شود گاه حیرت انگیز است.
دو نمونه از این عدم بازشناسی چهره را معرفی می کنیم:
- مورد مشهوری که اولیور ساکس گزارش کرده، بیماری بود که زنش را به جای گربه گرفته بود!
- نمونه دیگری از بیماران مبتلا به فراموشی چهره ها، مردی بود که در رستورانی به پیشخدمت شکایت کرد کسی به او خیره شده است. پیشخدمت اظهار داشت که او در واقع با تصویر خودش در آیینه خیره شده است. ظاهراً این مرد قادر به بازشناسی چهره ی خودش نبود.
از این گونه موارد می توان مطالب زیادی درباره ی طرز کار مغز آموخت، مثلاً بر مبنای آن ها می توان گفت که برخی از کارکردهای مغز، مثلاً بازشناسی چهره ها، موضع معینی در بخش خاص از مغز دارند.
گویی مغز، دارای مکانیسم خاصی است که کارکرد ویژه ای دارد و به گفته دیگر مغز یا ذهن ما شبکه ای از متخصصان در اختیار دارد که هر یک به کار خاص خود سرگرمند.
